De vrouw die ineens uit haar buik ging praten

Het leek alsof ze een totaal ander persoon was. Ze zei dingen die ze nooit eerder had gezegd. ‘Ik ben helemaal klaar met jou!’ Of tegen haar zoon: ‘Je komt nu met je luie kont van de bank af en je zorgt dat je binnen twee weken een baan hebt, of ik zet je met je spullen en al op straat.’ 

Hij keek haar net zo verbijsterd aan als zij zich voelde. Waar kwamen die woorden ineens vandaan?!

Uit haar buik. Dat is wat er gebeurde. Het leek alsof haar keel al die jaren op slot had gezeten en dat de stem uit haar buik nu eindelijk bevrijd was. Haar buik was de baas en eigenlijk was hij nog best mild. Als een vriendelijke coach leerde hij haar hoe ze niet meer de kaas van haar brood moest laten eten, hoe ze haar grenzen kon bepalen en, nog belangrijker, ernaar moest handelen.

Dat beviel haar wel. Na de schrik over hoe de echo van de woorden die uit haar buik galmde, oefende ze door niemand meer voor te laten dringen bij de kassa. Daarna zegde ze een uitnodiging voor een saaie verjaardag af zonder een smoes te verzinnen. Ze stopte ook van de een op de andere dag met het opruimen van de vieze onderbroeken van haar man. 
Het hek was van de dam en dat wierp zijn vruchten af. Haar zoon had in recordtijd een nieuwe baan en leek daar zelfs blij mee leek te zijn. Kort daarna zou hij zijn eigen woonruimte zoeken. Eindelijk, verzuchtte ze, zou hij het huis uitgaan. Haar man echter, tegen wie ze had gezegd dat ze helemaal klaar met hem was, zette ze wel buiten de deur.

Dat ging niet zonder slag of stoot, want hij begreep er niets van dat ze ineens zijn onderbroeken niet meer opruimde, zijn overhemden ongestreken in de kast hing en, in plaats van het ontbijt klaar te maken, zich nog eens lekker omdraaide in bed. Daar schopte hij veel herrie over. Eerlijk gezegd waren er best momenten dat ze twijfelde. Zeker als hij zei dat de stem die uit haar buik kwam, vals en misleidend was.

De buik was echter onverbiddelijk. Toen hij nog steeds zijn sokken liet slingeren, zijn vieze onderbroek nog altijd niet in de wasmand deed en bleef zeuren, pakte ze zijn boeltje en zette het op straat. Ze monteerde nieuwe sloten op de deur, stuurde hem een e-mail waarin ze de echtscheiding aankondigde en daarna nog een vriendelijker sms’je. Ze typte dat ze hem alle goeds wenste, maar dat was het dan wel.

Ziezo, dacht ze, nadat ze het huis opnieuw had geschilderd, wat smakeloos meubilair had vervangen door haar eigen voorkeuren en een vakantie had geboekt naar de Portugese zon. Ze liet zich verleiden door een jonge ober in Lissabon, die volgens haar een bril nodig had en genoot volop van uitjes met haar vriendinnen. Haar verdrietige zoon vertelde ze dat het goed was voor zijn vader om van haar borst af te zijn. Ze gaf de stem uit haar buik ruim baan, nam nooit meer een blad voor de mond en was trots dat ze zich het gras niet meer van onder de voeten liet wegmaaien.

Tot ze op een dag merkte dat ze haar zoon al drie maanden niet meer had gezien, dat haar ex-man geen poging meer had gedaan om haar aandacht te krijgen en dat haar groepje vriendinnen uitgedund raakte. Ze vroeg eens rond waarom het zo stil was geworden om haar heen.

Het duurde even voor de antwoorden haar aarzelend bereikten. Ze talmden en draalden, maar uiteindelijk durfden ze uit de doeken te doen dat ze een beetje bang van haar waren. Van haar scherpe tong. Van de snelheid waarmee ze iemand uit haar leven bonjourde die iets deed wat haar niet beviel. Ze waren voorzichtig geworden in haar buurt. Toen haar zoon zei dat hij respect had voor hoe ze voor zichzelf had gekozen, maar dat ze daarin was doorgeslagen, stokte de woordenstroom uit haar buik.

‘Luister,’ zei ze enige tijd later tegen haar zoon, haar ex-man en haar vriendinnen, nadat ze had nagedacht en nieuwe inzichten tot wasdom had laten komen. Haar stem klonk anders nu, zachter. ‘Toen mijn buik ging spreken, moest ik die stem eerst leren kennen. Dat ging soms goed, soms niet. Het spijt mij. Nu ik de stem uit mijn buik goed ken, kan ik ook mijn hart laten spreken.  ’

Haar vriendinnen knikten begrijpend, haar zoon omhelsde haar en haar ex-man kreeg een hoopvolle gloed in zijn ogen.

In zijn geval echter, zo wist ze heel zeker, had haar buik het bij het rechte eind gehad.