Zonder teugels

maart 27, 2022

Heel wat jaren geleden zat ik voor het eerst op een paard. Ik zeg bewust ‘zat op een paard’ in plaats van ‘reed ik paard’, en je zult zo snappen waarom. Het was in het ruige, Amerikaanse Montana dat, vanaf het moment dat ik daar aankwam, mijn hart had gestolen. Net als Colorado overigens. Het hart van een mens is zo groot dat stukjes ervan op vele plekken tegelijkertijd kan zijn denk ik.

Trail

We gingen een trail doen en als beginner en bangepoeperd, kreeg ik het meest rustige paard dat beschikbaar was. Een Belg, als ik het mij goed herinner, met stevige benen, een licht bruine vacht en een brede rug. Cowboys hielpen beginnelingen als ik om op het paard te klauteren en gaven aanwijzingen. Daar gingen we.

Bang

Doodsbang was ik, ook al wilde ik dit graag een keer doen. De hele rit door het bos en vooral over de kilometerslange lange, smalle richel langs het ravijn, deed ik het in mijn broek. Als ik naar beneden durfde te kijken, zag ik niets van die richel, want de rug van mijn paard was breder. Hoe pasten die vier benen daar in godsnaam op?! Ik hoorde slechts het geklop in mijn oren, rook alleen mijn angst. Om nog enige controle te hebben over de stap van de Belg, trok ik de teugels extra stevig aan.

Levensveranderend

In de pauze en met beide benen op de grond, kon ik eindelijk ontspannen. Ik vroeg de cowboy of er wel eens een paard met berijder en al in het ravijn was gekukeld. Hij antwoordde me rustig, met woorden die een levensveranderende ervaring zouden inluiden. Ze kwamen erop neer dat het paard de teugels niet nodig had, die had deze route al zo vaak had gelopen, dat hij echt wel wist wat hij deed. En, zei hij, er zou geen haar in het paard zijn vacht zijn, die van plan was om te gaan vallen. Niet uit medeleven met mij, gewoon om zichzelf. Met andere woorden: laat de teugels los en vertrouw op het paard.

Vrijheid

Dat deed ik. We gingen terug en ik vond het onbegrijpelijk dat dit dezelfde route was als op de heenweg. De richel bleek veel breder en het zogenaamde ravijn was ‘slechts’ een hellend vlak. Wat er werkelijk was gebeurd, was dat ik niet meer dezelfde persoon was als op de heenweg. Ik herinner me nu nog de geuren van de dennenbomen, de vele schakeringen groen, de serene geluiden en de aangename stappen op die trail. Bovenal herinner ik me het totale gevoel van vrijheid boven op de rug van die onverstoorbare Belg, de teugels losjes over het zadel, mijn handen vrij.

Laat de teugels maar los, vertrouw op je paard

Vanochtend moest ik aan deze ervaring denken. En ik realiseerde me weer: verhalen hebben zoveel lagen, dat wisten de Indianen al, voor wie ik indertijd naar Amerika ging. In elke levensfase is er een ander aspect dat betekenis krijgt. Of dat je herinnert aan de al geleerde les zo lang geleden: laat de teugels maar los. Vertrouw op je paard.

Naschrift

Cowboy koffie in Alle vrouwen in mij

De foto’s bij deze blog zijn van een paardrij-ervaring in Canada in 2009. Want na die eerste keer heb ik nog vaak op de rug van een paard gezeten. En ritten gemaakt waarbij bijvoorbeeld cowboy koffie werd gemaakt. Het zijn herinneringen die een gelukzalig gevoel naar boven brengen en die ik ook een plek heb gegeven in mijn boek Alle vrouwen in mij.

Zoals in dit fragment, op bladzijde 185:

Bill en Linda-Joan trokken er in de weekenden geregeld op uit in zijn truck, de natuur in waar hij ging jagen en zij dieren observeerde en schetste. Ze kampeerden in de natuur. Net als in die beginjaren genoten ze van de stilte die slechts doorspekt was met ritselende geluiden, het gekraak van takjes dat de aanwezigheid van dieren verraadde, het geruis door het bladerdak van de bomen en de schreeuw van een uil of het gehuil van een wolf. Na het eenvoudige maaltje, maakte Bill zijn beroemde cowboy koffie in een door het vuur zwartgeblakerde gietijzeren koffiepot dat aan een stang op een tweepoot boven het vuur hing en de hele avond hun maag en handen verwarmde. Vlak voordat ze de kleine tent in gingen, schonk hij nog een glaasje donkerbruine rum in voor hen beiden dat ze meestal stilzwijgend, maar geheel in harmonie met de omgeving opdronken. Tegen die tijd hadden ze al uitgewisseld wat de bevindingen van de dag waren; Linda-Joan had hem haar schetsen laten zien en hij vertelde hoe hij had genoten van het jagen en wat de vangst was. In het tentje kropen ze zo dicht mogelijk tegen elkaar aan.