Tehuis

Poeh zeg. Hoe leg ik dat uit aan deze slimme mensen die de taal weliswaar behoorlijk snel oppikken, maar toch. ‘Even kijken’, mompel ik in mezelf en staar nadenkend voor me uit. ‘Wat zeg je daar?’, onderbreekt de expressieve jonge vrouw mijn gedachten. Ze spreekt goed Engels en schrijft ieder Nederlands woord en uitdrukking driftig op na een Engelse vertaalslag. Ik vertel dat het een verkorte zin is. Even kijken…even denken… ik schrijf het op het bord en kort het voor de gein af naar ‘ff denken’. Ze is verrukt.

Ik doe een poging en vertel dat een tehuis een woning is waar meerdere mensen wonen, bijv. oudere mensen. Hij doet ook nog een poging. Als hij iemand belt, zo zegt hij, en houdt een denkbeeldige telefoon tegen zijn oor, dan zegt die persoon ‘ik ben thuis’.

Ah! Thuis, tehuis…

Daarna ga ik met deze ‘beginners’ in gesprek over thuiszijn. Op het bord schrijf ik: ‘Ik voel me thuis in…’, en noem hun eigen land. Of, zo voeg ik eraan toe, bijvoorbeeld, Nederland.

‘Ja!’, roept zij. Ze legt beide handen op haar hart. Haar ogen glinsteren als ze vertelt hoe ze uit de trein stapte in Nederland en de eerste persoon die naar haar toeliep, haar vroeg of ze haar kon helpen. Dat, die ene vraag! Nederland stal haar hart. Ze voelt zich hier thuis. De cursisten en ik hebben een bijna moeiteloos gesprekje over thuiszijn. Het woord ‘voelen’ is niet meer dan een hand op je hart.

Begin dit jaar heb ik een sabbatical gehouden waarvoor ik veel in Engeland was. Vooral Oxford raakte me tot in mijn ziel. Ik voel me er thuis. Wilde er zelfs een tijdje gaan wonen. Misschien, wel definitief, zoals ik vroeger in Amerika wilde wonen en naar Canada wilde emigreren. Maar na die drie maanden vol inzichten en schrijfavonturen voor mijn tweede boek Mizpah, de memoirs van Lighthearted Amelia, na het verschijnen van Alle vrouwen in mij, was er een ding dat als een paal boven water stond en niemand meer verraste dan mijzelf: mijn thuis is Nederland.