Een kaarsje voor de luchthartige Amelia

Ik brand twee kaarsjes in St. Mary’s Church in Oxford waaronder een voor Amelia, de hoofdpersoon uit mijn tweede roman Mizpah, de memoirs van de luchthartige Amelia. Tijdens mijn drie maanden durende sabbatical, die me onder meer in Engeland brengt, ga ik haar verhaal opschrijven. Het branden van een kaarsje voor een geliefd persoon vind ik een mooi ritueel, waarvoor ik graag een kerk binnenloop. En even de tijd neem om een en ander te overdenken. Dan gebeurt er altijd wel iets wat mijn hart sneller doet kloppen, zo ook nu.

Altaartje

Het altaartje waar je de kaarsjes in kunt steken, is leeg. Het muntstuk dat ik in het metalen bakje gooi, is mijn luidruchtige toestemming om twee witte kaarsjes te pakken, die het dankbare lot hebben te mogen branden voor het welbevinden van (de ziel van) een geliefd iemand. Ik moet eerst naar een altaar in een ander deel van de kerk lopen om die van mij aan te steken. Als ik even later plaatsneem voor de overdenking, zie ik ze fier branden.

‘Talk to me, Amelia’, zeg ik in gedachten. Zo nodig ik mijn personages uit om mij hun verhaal te vertellen. Daarop volgt nooit een waterval aan woorden, eerder komen er inzichten, een idee of een gedachte. Soms is het een zin die zich in mijn hart nestelt en die ik later pas begrijp. Of een gevoel dat ik in een scène kan verwerken.

Kaars aansteken

Een moment later zie ik een oude dame naar het altaar schuifelen. Ze is dik ingepakt, draagt een lange wollen jas over een rok die tot op haar enkels valt, een muts waar grijs haar onder vandaan piept. Een mondkapje bedekt bijna haar hele gezicht. Een krom gebogen rug. Haar muntstuk klettert in het bakje. Gefascineerd zie ik hoe ze een kaars pakt en die aansteekt met de vlam van mijn ‘luchthartige Amelia’. Ze plant hem stevig op het altaar, draait zich om en verlaat de ruimte zo zachtjes als ze die is binnengekomen, alsof ze op kousenvoeten liep.

Ik staar naar de drie brandende kaarsjes. En bedenk me: zo werkt het dus. Het is de vlam van de één die verhalen ontsteekt en ze verbindt met die van de ander. We zijn met elkaar verbonden zonder dat we alle verhalen kennen. Zo ken ik noch de naam noch het verhaal van de persoon achter het kaarsje waarmee ik die van mij aanstak. De oude dame weet niet dat ze haar kaarsje aanstak met de vlam van de luchthartige Amelia (die dat overigens niet altijd was, maar dat is een ander verhaal). Ik weet niet wie haar geliefde is en wat het verhaal is. Toch hebben we elkaar aangestoken.

Lees hier meer over mijn tweede roman: Mizpah, de memoires van de luchthartige Amelia die in 2022 uitkomt bij mijn uitgeeflabel Red Thunderbird Publishing.