Antwoord uit onverwachte hoek op een puzzelstukje in een verhaal

Na Alle Na vrouwen in mij, mijn debuutroman, werk ik tijdens mijn drie maanden durende sabbatical aan ‘Mizpah, de memoirs van de luchthartige Amelia’. Die houdt mij op het moment van dit schrijven nog steeds in het Engelse Oxford, waar ik eerder al over schreef in mijn blog Een kaarsje voor de luchthartige Amelia. Het laatste wat ik had gedacht toen ik deze kant op ging, was dat ik juist hier inspiratie zou vinden. Dat komt omdat haar verhaal zich, voor zo ver ik nu weet, vooral in het Duitsland van voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog afspeelt. Maar verhalen hebben zo hun eigen manier om verteld te worden. Daar kreeg ik vandaag een mooi bewijs van toen ik onverwachts een oplossing aangereikt kreeg voor een puzzelstukje in haar verhaal.

Maar hoe dan?!

Daarvoor kan ik denk ik volstaan met zeggen dat een essentieel deel van haar verhaal draait om een situatie in het concentratiekamp Auschwitz ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Meer dan dat kan ik er niet over zeggen, anders geef ik te veel weg van het plot. Maar, ik weet hoe die situatie verloopt voor Amelia en ook dat het zo is gegaan. Waar ik mij echter het hoofd over brak, was de vraag ‘maar hoe dan’. Hoe heeft die situatie ongemerkt plaats kunnen vinden?

‘Interesting!’

Het antwoord kwam toen ik vanmiddag een warme choco dronk in een cafeetje bij mijn hotel in een woonwijk in Oxford. De goedlachse en vriendelijke jonge vrouw die het klaarmaakte, vroeg me waar mijn tweede boek over gaat. Ze had van haar collega gehoord dat ik een boek heb geschreven en bekende mij er nieuwsgierig naar te zijn. We hadden een geanimeerd gesprek.
Ik vertelde haar over Amelia, het concentratiekamp en over die specifieke situatie. ‘Ik vertel je nu precies het plot’, zei ik enigszins verrast dat ik dat had gedaan. Eigenlijk verwachtte ik dat ze het ‘gek’ zou vinden, want ja, hoe kon dat nou?!

‘Interesting!’, zei ze, en gaf aan daarop in te willen gaan.

En hier komt het: met haar perfecte Engels had ik eerder niet kunnen bedenken dat ze van Poolse afkomst is en oorspronkelijk uit Warschau komt. Ze had zich ooit voor school verdiept in dit onderwerp en Poolse familieverhalen over WO II paraat. Zo wist ze dat de situatie van mijn hoofdpersoon vaak of vaker voorkwam in die tijd. Ze vertelde wat zij daarover wist, over het waarom en hoe dat toen ging, en ik kon haar alleen maar blij verrast aankijken. Zo was het dus gegaan voor Amelia. Nu hoefde ik hier alleen maar op voort te borduren en eventueel wat specifieker research te gaan doen. 

Bam dus!

‘Research’ vindt plaats op vreemde plekken, zeker niet degene die voor de hand zouden liggen als je er rationeel over nadenkt. En schrijfinspiratie komt ook uit onverwachte hoeken. Zonder een letter op papier te hebben gezet voor Amelia’s verhaal, heb ik daar toch aan ‘geschreven’.

Verhalen en hoe ze tot je komen, dat blijft een prettig mysterie.