Alle vrouwen in mij; over de locaties en magische schrijfmomenten

Alle vrouwen in mij, mijn debuutroman, is een reislustig verhaal; ik heb het geschreven op diverse plekken in de wereld, variërend van Nederland tot Amerika en een aantal landen daartussenin, zoals Frankrijk, Griekenland, Spanje en Engeland. Er zijn twee plaatsen in Amerika die eruit springen omdat mijn verhaal zich daar voor een belangrijk deel afspeelt: in de staat Wisconsin in de plaatsen Green Bay en Little Chute. Op sommige plekken beleefde ik magische schrijfmomenten die ik nooit meer zal vergeten. Die waren vooral in Nederland. 

Laten we eerst naar Amerika gaan. In het najaar van 2015, 13 september om precies te zijn, en nadat ik tijdens een schrijfweek in Frankrijk* de beslissing had genomen om dit verhaal echt te gaan schrijven, boekte ik mijn vlucht naar Wisconsin (Madison). De reden dat ik daar terecht kwam, was omdat ik een plek zocht waar van oorsprong Nederlandse immigranten woonden. Nederlanders op zoek naar voorspoed, naar een beter bestaan, dat is een thema dat me boeit. Ik wilde ook dat het een plek in Amerika was waar ik nog niet was geweest.

Little Chute

Ik weet niet meer precies hoe ik op Little Chute terecht kwam als locatie. Ik herinner me wel dat ik met mijn vinger (nou ja, muis eigenlijk) over de kaart
schoof en bingo, gevonden! Maar of het werkelijk allemaal zo toevallig was, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Dat zou wel mooi zijn, toch? Maar dat terzijde. Ik wist in ieder geval dat dit de plek zou zijn waar mijn hoofdpersoon Michaela haar sabbatical zou gaan doorbrengen.

Ze kiest voor die plek, onder meer omdat ze weet dat haar moeder Melinda in de buurt woont, in Green Bay. Een moeder die het gezin in de steek heeft gelaten toen Michaela net 15 jaar was, om in de Verenigde Staten haar kunstzinnige dromen na te jagen. Melinda doet dat onder haar nieuwe identiteit Linda-Joan Bluebird. Michaela wil haar moeder ontmoeten nadat ze haar na zoveel jaar eindelijk heeft gevonden.

Green Bay

Green Bay als locatie ontstond ook min of meer toevallig. Het ligt op ongeveer 20 minuten rijden van Little Chute en het sprak me aan. Ik wilde onderzoeken of dat een plek kon zijn voor Melinda ofwel Linda-Joan Bluebird. Het bleek een lot uit de loterij, want via Airbnb boekte ik het huis dat me een plek leek waar Linda-Joan zou kunnen wonen. Zo wilde ik dat haar huis een veranda had. Dat had het, en meer. Lori’s huis, want zij was de verhuurder, bleek een geweldige inspiratiebron. Het was gewoon Linda-Joans huis!
Met Lori had ik direct een klik en ik vroeg of ik de uiterlijke elementen van haar huis mocht gebruiken in Alle vrouwen in mij. Veel van wat ik beschrijf, bijvoorbeeld hoe Linda-Joan op haar veranda zit en bijkomt van een bewogen weekend, waarin de demonen in haar leven aardig opspelen, komt voort uit hoe ik zelf ’s ochtends in alle vroegte koffiedronk op die veranda als de stad langzaam ontwaakte. En dus ideeën kreeg voor mijn personages.

Magische schrijfmomenten, gekoppeld aan schrijflocaties, die ik nooit meer zal vergeten

Little Chute en Greenbay in Wisconsin zijn locaties die van belang zijn voor het plot van mijn verhaal. Nederlandse locaties heb ik, op een uitzondering na, niet specifiek opgenomen. Andere locaties die van Alle vrouwen in mij een reislustig boek maken, als je dat zo kan zeggen, zijn schrijfplekken. Er zijn scènes in mijn boek die ik specifiek aan een plek en een moment kan koppelen, omdat zich daar magische schrijfmomenten voordeden. De sterfscène bijvoorbeeld van Marie, de grootmoeder van Michaela, schreef ik in het Westcord Hotel in Delft. In die tijd werkte ik voor het kennisinstituut Deltares in dezelfde stad, waar ik een nacht per week verbleef. Na het werk zocht ik een plek in de lobby en daar schreef ik de rest van de avond.

Toen ik Marie’s sterfscène schreef, overspoelde mij een intens gevoel van geluk en dankbaarheid, dat Marie, voor wie het leven niet gemakkelijk was geweest, uiteindelijk in het reine kwam met hoe alles was gelopen.
Dit klinkt misschien gek als ik dit zeg, omdat je als schrijver toch zelf bepaalt wat je schrijft? Ja en nee, is mijn ervaring. Dit was zo’n magisch schrijfmoment waarin het verhaal zichzelf leek te schrijven. Ik werd verrast alsof ik zelf de lezer was, in plaats van de schrijver die het bedenkt.

Klooster van Kranenburg

Nog zo’n magisch schrijfmoment is gekoppeld aan het Klooster van Kranenburg in Nederland. Daar was ik, ook in 2015, op een schrijfretraite*. Ik schreef als een bezetene aan mijn verhaal en aan het einde van die week was het nagenoeg klaar. Echter, het verhaal van mijn hoofdpersoon had zo’n andere wending genomen dan ik vooraf had bedacht, dat ik gewoon overstuur was! Maar ik wist dat het verhaal zo moest gaan en niet anders. Het betekende uiteindelijk ook dat ik mijn verhaal in een volgende schrijfronde helemaal om heb gegooid, maar dat is een ander verhaal.

Prettig mysterie

Het schrijfproces van Alle vrouwen in mij bestond naast hard werken en het verfijnen van een ambacht, vooral uit openstaan voor wat verteld wil worden. En dat blijft tot op bepaalde hoogte een prettig mysterie. Ik hou het erop dat in Alle vrouwen in mij de stemmen van onze ‘voorvrouwen’, de wilde en de bedaarde, de bedrogene en de dromer, de betraande de helende, de struikelende en de volmaakte vrouw, simpelweg van zich lieten horen in elke stap van mijn schrijfproces. Dat is een van de redenen waarom ik deze quote heb opgenomen in mijn boek:

Alle verhalen zijn er al

Ze wachten geduldig tot ze worden gehoord

Heb je vragen of opmerkingen? Laat het weten in de reacties. Als je nieuwsgierig bent geworden, kun je het boek of e-book natuurlijk bestellen (e-book vanaf januari).

**De schrijfweken waar ik aan refereer, zijn die van Geert Kimpen en (toen nog) Christine Pannebakker.